Դեպի երկինք պիտի գնամ հին ու աստղային երազների ճանապարհով
Դեպի երկինք պիտի գնամ՝ հին ու աստղային երազների ճանապարհով… Այս խոսքերը գալիս են Չարենցի խոր զգացմունքներից։ Նրա սիրտը ցավով լի է, բայց նա հոգով չի հանձնվում։ Նա տխուր է, մենակ, սակայն հոգու խորքում պահում է իր երազանքները։
Այս ճանապարհը, որով ուզում է գնալ բանաստեղծը, սովորական ճանապարհ չէ։ Այն դեպի հոգևոր լույս է, դեպի այն աշխարհը, որտեղ չկա ցավ, սուտ կամ մենակություն։ Այդտեղ միայն խաղաղություն կա՝ և բանաստեղծի մանկության, սիրո, հայրենիքի գեղեցիկ հիշողությունները։
Երբ մարդ շատ տխուր է, նա հաճախ երազում է ուրիշ տեղ գնալ։ Այդպես էլ Չարենցը՝ ուզում է գնալ այնտեղ, որտեղ հնարավոր է իրական խաղաղություն գտնել։ Եվ նա գնում է ոչ թե մարմնով, այլ հոգով՝ իր հին, բարձր երազների ճանապարհով։
Մանվելյան Շուշան 