Սկզբից տասը-տասներկու նախադասություն ավելացրո՛ւ, որ ամբողջական տեքստ դառնա:
Նորից երկնքում լողում էր լուսինը: Կաթնավուն լույսի մեջ ուրվագծվում էին լեռները: Քամին շոյում էր տղայի դեմքը, և քաղաքը կանչում էր բյուրավոր լույսերով փայլում էր հեռվում: Տղան կանգնել էր բլրի վրա, լուռ ու մենակ, և նայում էր այն կողմը, ուր տեսնում էր միայն տատանվող լույսերը: Գիշերը խաղաղ էր, օդը թարմ և մաքուր, բայց տղան դեռ զգում էր, որ ինչ-որ բան անհանգստացնում է նրան: Լուսինը փայլում էր բարձրից, կարծես ուզում էր գայթակղել, բայց նրա հայացքը սառել էր: Քամին այնքան մեղմ էր, որ նրա վրա տպավորվում էին նույնիսկ ամենափոքրիկ շարժումները: Նրան թվում էր, որ ամեն ինչ շատ երկար է տևում, բայց միևնույն ժամանակ ամեն ինչ այնքան արագ է անցնում:
Նրա հոգին մի քիչ թեթևացել էր, բայց մի պահ մտածեց՝ եթե այստեղ կանգնած է ու նայում միայն այս լույսերին, ինչի՞ համար է սա: Բոլոր այդ լույսերը քաղաքի մեջ, մարդիկ, որոնք ապրում են իրենց առօրյայով, ինչի՞ համար են նրանք այնչափ վազում ու մոռանում գիշերվա այդ խաղաղությունը: Տղան մի փոքր գոհ էր, որ այս պահին միայնակ էր: Քամին նորից շոյեց նրա դեմքը, ու նա մի պահ փակեց աչքերը: Կարծես մի ամբողջ աշխարհը զարդարված էր նրա շուրջ, բայց նա միայն մեկ բան գիտեր՝ այս պահը երկար մնալու է նրա հիշողության մեջ։
Մանվելյան Շուշան 