Մի անգամ մի փոքրիկ գյուղում ապրում էր մի քանի գյուղացի, ովքեր բարեկամությամբ և սիրով էին ապրում միմյանց հետ: Գյուղում ամեն օր նոր բաներ էին պատահում, մարդիկ աշխատում էին երկրագործությամբ, բայց նաև միշտ իրենց վեճերը կարգավորում էին զիջումով և զվարճանքով:
Մի օր գյուղի մի երիտասարդ տղա, Գևորգը, որը հայտնի էր իր համառությամբ, որոշեց վերցնել մի հավ ու այն պահել իր բակում: Նա այնպիսի մեծ երազներ ուներ՝ ուզում էր, որ այդ հավը շատ լավ լինի, բայց նա չէր գիտակցում, որ հավը նույնպես խնամք ու ուշադրություն էր պահանջում:
Գևորգը սկսեց խնամել հավը՝ մի քանի օր կերակրում էր նրան, բայց շատ չէր ուշադիր, քանի որ գյուղի գործերով զբաղվելուց հետո մոռանում էր հավի մասին: Հավը սկսեց սոված լինել, եւ այլևս չհասկացավ, թե ինչ պետք է անել: Գևորգը համոզված էր, որ հավը անպայման կմեծանա և կդառնա լավ միս, բայց ոչինչ չէր անում, որ նրա առողջությունը խնամվի:
Երբ գյուղի իմաստուն ծերերը տեսան, թե ինչպես է Գևորգը մոռանում իր հավի մասին, նրանք մոտեցան նրան ու ասացին. «Գևորգ, եթե միայն համբերություն ու խնամք ցուցաբերես, քո հավը կդառնա այն, ինչ ուզում ես։ Բայց եթե շարունակես ոչինչ չանել, այդպես էլ կմնա։ Ածան հավը կչկչան կլինի։»
Գևորգը սկսեց մտածել այն մասին, թե ինչ է արել սխալ: Եվ նա որոշեց սկսել ավելի շատ հոգ տանել հավի մասին՝ նրան լիարժեք սնունդ տալ, նրա համար մի փոքրիկ վանդակ պատրաստել: Եվ այդպես, քիչ ժամանակ անց, Գևորգը տեսավ, թե ինչպես էր հավը շուտով սկսում լավ աճել և իր կարևոր գործին զուգահեռ իրենից մեծ օգուտ բերեց:
Եվ այդպես, Գևորգը հասկացավ, որ ցանկացած գործ, լինի նա փոքր, թե մեծ, պետք է բավականաչափ ուշադրություն ու խնամք ստանա, որպեսզի արդյունքը հաջողվի:
Մանվելյան Շուշան 