Սերը՝ որպես ստեղծագործական ուժ գրականության մեջ
Սերը շատ բան է նշանակում մարդու համար։ Երբ մարդ սիրում է, նա փոխվում է՝ դառնում է զգայուն, հոգատար։ Եվ հենց այս սերն էլ շատ հաճախ դառնում է գրողներին, բանաստեղծներին կամ մյուս ստեղծագործողներին ներշնչող ուժ։
Շատ բանաստեղծություններ գրվել են սիրո մասին։ Երբ կարդում ենք Պարույր Սևակի սիրային բանաստեղծությունները, տեսնում ենք՝ ինչպես է մի զգացմունք փոխել ամբողջ ստեղծագործությունը։ Նա գրում է անկեղծ, պարզ, բայց ուժեղ բառերով։ Նա ստեղծում է մի աշխարհ, որտեղ սերը ամենակարևոր բանն է։
Չարենցն էլ ունի սիրո շատ գործեր։ Նրա «Ես իմ անուշ Հայաստանի» բանաստեղծությունը, թեկուզ ուղղակի սիրո մասին չէ, բայց այնտեղ զգացվում է խոր սիրո ուժը՝ դեպի հայրենիք։ Այսինքն՝ սերը միայն աղջկա կամ տղայի հանդեպ զգացմունք չէ։ Սերը կարող է լինել նաև հայրենիքի, բնության, կյանքի հանդեպ։ Եվ հենց այդ սերն էլ դառնում է պատճառ, որ գրողը գրի, ստեղծի, ապրի։
Սերը նաև օգնում է մարդուն հասկանալ իրեն։ Երբ սիրում ես, սկսում ես մտածել ուրիշի մասին, սկսում ես ավելի խորը զգալ աշխարհը։ Եվ այդ զգացմունքները գրողը վերածում է բառերի՝ երբեմն ուրախ, երբեմն տխուր, բայց միշտ կենդանի ու անկեղծ։
Ամփոփելով՝ կարելի է ասել, որ սերը գրականության մեջ պարզապես թեմա չէ։ Սերը ստեղծագործելու պատճառ է։ Երբ սիրտդ լի է սիրով, սկսում ես տեսնել ու զգալ այն ամենը, ինչը ուրիշներն չեն նկատում։ Եվ հենց այդ զգացածը դառնում է բանաստեղծություն, պատմվածք կամ վեպ։
Մանվելյան Շուշան 