03.11.2025
Իսահակյան ,,Երջանկության իմաստը,,
Առաջադրանքներ
1. Բացատրի՛ր բառեը, կարող ես օգտվել էլ. բառարանից:
Դերվիշ – աղքատ, ճամփորդ հոգևոր մարդ, որը թողել է նյութականը։
Բազմել – նստել, տեղավորվել։
Աներեր – անշարժ, չշարժվող։
Ցուպը – երկար փայտե ձող, հենակ։
Տատասկներ – փշոտ բույսեր։
Կիզել – ուժեղ այրել։
Գոցել – փակել։
Խանձարուր – նորածնի փաթեթ, մանկական վերմակ։
Բարձրաբարբառ – բարձր ձայնով։
Աքնապիշ – ուշադիր, անքուն նայելով։
Բարկ (հով) – ուժեղ, բուռն քամի։
Ըղձալ – շատ ուզել, հափշտակությամբ ցանկանալ։
Անքթիթ – անքուն, միշտ բաց, երբեք չփակվող (աչքերի մասին)։
2. Առանձնացրո՛ւ բառեր, արտահայտություններ, որոնք անհասկանալի են, բացատրի՛ր բառարանի օգնությամբ։
Շեղջում – կուտակում, շարվածք։
Խորհրդավոր – գաղտնի, չբացահայտված իմաստ ունեցող։
Անդորր – խոր խաղաղություն։
3. Նշված արտահայտությունները փոխարինիր համարժեք այլ արտահայտություններով:
Ճերմակ ալիքները բարկ հովի նտված՝ նորից հարցում արավ դերվիշը, և նրա աղաչող ձայնը հնչում էր ամբողջ մարդկության հոգու խորքերից:
Երբ ուժեղ քամին շարժեց անապատի սպիտակ ավազը, դերվիշը նորից խոսեց, և նրա խնդրող ձայնը կարծես հնչեց բոլոր մարդկանց սրտերից։
4. Բնութագրի՛ր և նկարագրի՛ր դերվիշին:
Դերվիշը խոհուն, համբերատար և հավատքով լցված ծեր մարդ է։ Նա երկար ճանապարհ է անցել՝ Սֆինքսից իմաստություն խնդրելու համար։ Նա որոնում է երջանկության գաղտնիքը, բայց չի վախենում դժվարություններից։ Դերվիշը խաղաղ, խոնարհ և հոգևոր մարդ է։
5. Նորից կարդա՛ Սֆինքսի պատասխանը և գրավոր բացատրի՛, թե ինչ էր ուզում ասել:
Սֆինքսը ասում է, որ մարդը չի կարող հասկանալ իսկական երջանկությունը, քանի դեռ զգում, մտածում և ցանկանում է։ Նրա կարծիքով երջանկությունը գալիս է միայն այն ժամանակ, երբ մարդը լիովին հանգիստ է, առանց ցանկությունների ու հույզերի՝ ինչպես քարը։
6. Ի՞նչ է երջանկությունը : Ներկայացրո՛ւ մտքերդ:
Իմ կարծիքով՝ երջանկությունը այն է, երբ մարդը ապրում է խաղաղ, սիրում է, ունենում է հարազատներ և բարի սիրտ։ Երջանկությունը գալիս է ոչ թե նյութականից, այլ սիրուց ու բավարարվածությունից։
7. Տեքստից դուրս գրի՛ր հոգնակի թվով գործածված երեք բառ:
Օրեր, Գիշերներ, Աչքերը
8. Տեքստից դուրս գրի՛ր քեզ դուր եկած նկարագրությունը:
«Անապատի դեղին լռության մեջ բազմել էր հինավուրց Սֆինքսը՝ անդորր ու աներեր։»
Այս նկարագրությունը ինձ դուր է գալիս, որովհետև պատկերացնում եմ խաղաղ, խորհրդավոր անապատը և լուռ, հզոր Սֆինքսին։